Blog Staroluterański i Wysokokościelny

Luteranie czysto nauczają, że jest jeden urząd w kościele, urząd służby. Nie istnieją dwa czy trzy różne ustanowione przez Boga urzędy w Kościele Nowego Testamentu. Wyższy poziom duchowieństwa (biskupi) to po prostu dzieło człowieka. Chociaż jasne jest, że w Nowym Testamencie przymioty biskupów i prezbiterów/starszych są wymienne, to wydaje się, że dany jest biskupom nadzór na niektórymi w urzędzie służby. Wygląda na to, że Jakub – brat naszego Pana, posiadał właśnie taką – biskupią pozycję w Kościele Jerozolimskim. Także wygląda na to, że Jakub posiadał znaczącą pozycję na Synodzie w Jerozolimie w Dz 15. Ponadto wydaje się, że miał znaczącą pozycje w stosunku do innych „starszych” w Dz 21,18. Czy Jakub był biskupem w naszym rozumowaniu? Prawdopodobnie nie ze wszystkimi wyobrażeniami które nadajemy temu terminowi, jednakże dostrzegamy tutaj urząd nadzoru. Poza Jakubem byli także inni, którzy posiadali biskupią funkcję. Zarówno Tymoteusz jak i Tytus pełnili w czasach Nowego Testamentu funkcje biskupa. Po pierwsze Tymoteusz zobowiązany jest przez Apostoła Pawła „do pozostania w Efezie, tak też zachęcam, żebyś niektórym nakazał nie nauczać błędnie” (1 Tm 1,3).

Tymoteusz ma przewodzić tym którzy nauczają lud Boży. To jest dyscyplina doktrynalna, a Tymoteusz wykonuję ją w stosunku do duchowieństwa. Po drugie, Tymoteusz wydaje się być postawiony na pozycji sędziego, w przypadku nieprawidłowości. Święty Paweł poucza Tymoteusza, „Nie przyjmuj skargi na prezbitera, chyba że na podstawie zeznania dwóch albo trzech świadków.” (1 Tm 5,19). Tymoteusz jest na pozycji sądzenia ponad pozostałymi „starszymi”, który to termin w Nowym Testamencie odnosi się do duchownych. Po trzecie Tymoteusz wydaje się również odpowiedzialny za wyznaczanie innych duchownych w Kościele. „A co usłyszałeś ode mnie za pośrednictwem wielu świadków, to przekazuj ludziom wierzącym, którzy będą w stanie nauczać także innych.” (2 Tm 2,2). Także Tytus wydaje się, że spełniał biskupie funkcje. Święty Paweł polecił mu: „Zostawiłem cię na Krecie, abyś uporządkował to, co zostało do zrobienia i ustanowił w każdym mieście starszych, zgodnie z tym, co ci poleciłem.” (1 Tt 1,5). Jednak te fragmenty nie są poleceniami naszego Pana na rzecz ustroju episkopalnego, ale są po prostu instrukcjami Apostoła Pawła dla jego uczniów, lub opisami życia wczesnego kościoła.

Opis w jaki sposób Kościół został zorganizowany w świecie Greckim znajdziemy w Dziejach Apostolskich. Paweł i Barnaba powołali duchownych: „Kiedy w każdym Kościele wśród modlitw i postów, przez włożenie rąk ustanowili im starszych, polecili ich Panu, w którego uwierzyli.” (Dz 14,23). Wielu chrześcijan spiera się na temat znaczenia tych i innych fragmentów. Chrześcijanie dochodzą do różnych wniosków w oparciu o świadectwo Biblijne, znajdując w nim, więcej dla swego stanowiska niż jest w świadectwie Biblijnym, często znajdując w nim więcej niż by to było uzasadnione. Ale o ile możemy powiedzieć, że nie ma polecenia aby przyjąć ustrój episkopalny w Nowym Testamencie, to jednak znajdziemy w nim przykład episkopalizmu. Jeśli fragmenty te zinterpretujemy jako mówiące o episkopalizmie będzie to prawdopodobnie najlepsza ich interpretacja. Przedstawiają one pierwotny episkopalizm w działaniu. Argument, że przedstawiają one pierwotny episkopalizm jest wzmocniony faktem, że ustrój episkopalny był uznany niemalże powszechnie wkrótce po erze apostolskiej. Tak więc mimo, że episkopalizm jest po prostu ludzkim ustanowieniem w kościele, to wydaje w Nowym Testamencie wydaje się właściwym ustanowieniem.
(jest to fragment z publikacji ks. Johna Rutowicza „An Argument for Lutheran Episcopacy” opublikowany w czasie gdy ks. Rutowicz był jeszcze pastorem w Luterańskim Synodzie Missouri. Obecnie jest on pastorem w Ewangelicko-Luterańskiej Diecezji Ameryki Północnej)