Blog Staroluterański i Wysokokościelny

5. Mż 30,11-14 , IV rząd perykop wg evangelische-liturgie.de

(11) To przykazanie bowiem, które ja ci dziś nadaję, nie jest dla ciebie ani za trudne, ani za dalekie. (12) Nie jest ono na niebie, aby trzeba było mówić: Któż nam wstąpi do nieba i do nas je sprowadzi, i nam je oznajmi, abyśmy je spełniali? (13) Nie jest też ono za morzem, aby trzeba było mówić: Któż nam się przeprawi za morze i do nas je sprowadzi, i nam je oznajmi, abyśmy je spełniali? (14) Lecz bardzo blisko ciebie jest słowo, w twoich ustach i w twoim sercu, abyś je czynił.

Tekst Starotestamentowy na dzisiejszy dzień wspomnienia apostoła Andrzeja zastanowił mnie swoją niezwykłą bezpośredniością. Oto Bóg mówi o przykazaniu – a więc czymś fundamentalnym, a jednocześnie podkreśla, że to o czym mówi jest bardzo blisko.

Bardzo często my sami dokładamy sobie odległość do Pana Boga tam gdzie Bogu zależy by być blisko nas. Zaniedbujemy modlitwę bo nie mamy nastroju, bo nie będziemy zawracać Bogu głowy naszymi problemami. Zaniedbujemy lekturę Bożego Słowa – bo uważamy, że jako tako je znamy, że musimy mieć do tego odpowiedni nastrój. Zaniedbujemy nabożeństwa twierdząc, że Bóg jest wszędzie jednocześnie nie doceniając tego „wszędzie”. Zaniedbujemy spowiedź, no bo w końcu tak dużo nie grzeszymy. Zaniedbujemy Wieczerzę Pańską, bo przecież wystarczy pójść od święta, nie ma co spowszedniać Sakramentu.

Jednocześnie pragniemy by Bóg był jak najbliżej w określonych sytuacjach. By był naszym osobistym ochroniarzem, lekarzem, nauczycielem, doradcą finansowym, a może nawet kucharzem i sprzątaczką. Tak jakby rolę się zamieniły. Tak jakby chęć Boga do służenia swojemu ludowi została przez nas odebrana jako ochotnicze zgłoszenie się przez Pana Boga na etacie naszego prywatnego niewolnika.

Apostoł Andrzej był jedną z tych osób, które w szczególny sposób doświadczyły bliskości Boga. Aby rozpoznać w mężczyźnie z Galilei kogoś szczególnego wystarczyły mu słowa jego dotychczasowego nauczyciela Jana Chrzciciela: Oto Baranek Boży. Co się musiało wtedy dziać w Andrzeju tego nie wiemy. Ale jak głęboko musiały wryć się te słowa w jego serce, że poszedł za nieznanym mu człowiekiem.

Być może Słowa z 5 Mż Lecz bardzo blisko ciebie jest słowo jest czymś co może opisać doświadczenie Andrzeja. Słowo Boże ma moc, która może poruszać nasze serca. Andrzej został poruszony. Do grona uczniów przyprowadził też swego brata Szymona Piotra.

Na koniec starego roku kościelnego a początek nowego warto przyjrzeć się postaci ap. Andrzeja – pierwszego z powołanych apostołów. Aby poprzez utrwalone o nim świadectwo odkryć siłę Bożego oddziaływania. Aby zastanowić się nad tym czy aby na pewno zawsze pozostaję otwarty na Boże działanie i pragnę słuchać Bożego głosu? Może zagłuszam swoje powołanie?

Warto w nowy rok kościelny wkroczyć ze słowami:
Lecz bardzo blisko ciebie jest słowo, w twoich ustach i w twoim sercu, abyś je czynił.

Amen.

Milost, slitování a pokoj od Boha Otce a Krista Ježíše, našeho Pána.

Iz 65,17-19.23-25

₁₇„Hle, já stvořím nová nebesa a novou zemi. Věci minulé nebudou připomínány, nevstoupí na mysl. ₁₈Veselte se, jásejte stále a stále nad tím, co stvořím. Hle, já stvořím Jeruzalém k jásotu a jeho lid k veselí. ₁₉I já budu nad Jeruzalémem jásat a veselit se ze svého lidu. Nikdy víc už nebude v něm slyšet pláč ani křik. ₂₃Nebudou se namáhat nadarmo a nebudou rodit pro náhlý zánik, neboť jsou potomstvem těch, kdo byli Hospodinem požehnáni, oni i jejich potomci. ₂₄Dříve než zavolají, já odpovím; budou ještě mluvit a já je už vyslyším. ₂₅Vlk a beránek se budou pást spolu a lev jako dobytče bude žrát slámu, hadu však bude potravou prach. Nikdo už nebude páchat zlo a šířit zkázu na celé mé svaté hoře,“ praví Hospodin.

Nebeský Otče, prosíme tě: Dej nám porozumět tvému svatému slovu podle své božské vůle, abychom se z něho naučili vkládat všechno své doufání jen na tebe a ne na stvoření, aby náš starý člověk se všemi svými žádostmi byl v nás den ode dne křižován a my se ti vydali v živou oběť – k chvále tvého svatého jména, k prospěchu bližního, pro našeho Pána Ježíše Krista. Amen.

Milé sestry a bratři v Pánu.

Jako křesťane máme 2 kalendáře – světský a církvení. Kdy se končí světský rok, radostně slavime že to už konec, a nyní bude něco nového, možná lepšího. Kdy rok byl zlý chceme aby nový byl lepší. Kdy rok byl dobrý věřime, že nový také bude dobrý. Konec starého a začátek nového roku je to čas zabávy, radosti a naději. A jak vypada konec církevního roku? Nemá radosti protože je podzim. Po druhé nemá radosti protože jsme v kostelu, a kostel je mistem jen smutku a vážnosti. Po třetí stále máme nějaké proroctví o konci světa, prý ma být letos. Jak témy konce církevního roku mají nám davat radost jestli mluvime o apokalypse, o soudu, o smrti, o konci světa, a vzpomináme zemřelých. Nejsou to věci, které dají nám úsměv a optimistické stanovisko. Často by se chtělo vidět v naší existenci jen to co dobré. A eschatologie to znamena poslední věci to není věc dobrá.

Sestry a bratři.

Nejsem člověkém pro kterého smrt a témy soudu, spasení a odsouzení to jednoduché a jasné témy. A nejsmem výjimkou. Každý z nás ví málo o věčnosti, protože nežijeme nyní v věčnosti. Ale Bůh v svým Slově dává nám popis abychom mohli mít viru v jého slib, který nám dal.

Věčnost jménujeme koncem. Ale věčnost to není konec, věčnost to nový začátek, – kde je nové stvoření, a my můžeme mít dil v tomto novým stvoření.

I

Sestry a bratři v Kristu.

Hle, já stvořím nová nebesa a novou zemi – čteme v knize Izajáše. Slovo nová je tady klíčové. Bůh všechno přeměni. Ale co to znamena nové nebesa a nová země. Vždyť spaseni měli být v Božím Králoství, a tady čteme o nebe a zemi. Stejně jako je dnes, kdy Pan Bůh je v nebe a my jsme na zemi. Máme tady symbol. Nebesa a země je to symbol vesmíru. Protože jestli věříme v vzkříšení těla to někde to tělo musí existovat. Nový život – ten dokonalý v blizké přitomnosti Boha bude také materiální. Ale dnes materiálnost světa není vždy příčinou radosti a štěsti. Zemětřesení, povodně, požáry a tsunami. Svět není bezpečným domem. Ale obdivujeme krasu přírody, hory, řeki a tak dalé. Bůh když stvořil svět řekl: je to dobré. Svět, země není Božím rozmarem a omylem.

Teď máme podzim, a příroda umíra. Ale není to pro nás tragédie, dramatický horor, protože každý ví, že bude jaro a všechno v přirodě bude nové a krasné. Víme tak z životné zkušenosti. Myslím, že každý by chtěl mít takovou jistotu o věčnosti. Ale nemáme, máme jen víru, víru že Kristus opravdu připravuje nám byt v nebesích.

Abychom mohli lépe pochopit slova já stvořím nová nebesa a novou zemi, musíme se vratit do starověku, když slova z knihy Izajáše byly napsane. Kontextem naších radostných slov jsou porážky a katastrofy Izraele. To znamena, že Bůh mluvi: je špatně, ale není to mojé poslední slovo. Dávam vam slib. Chci vas zachránit. Boží slib je to nová éra, která začína se když Slovo – Ježíš, stáva se tělem. A my žijeme v nové éře. Možná nevidime toho v každý den, možná jsme skepticcí. Často myslime že Bůh mlčí. Že zapoměl o nás. Bože, nebuď zticha, nemlč, Bože, nezůstávej v klidu! Čteme v žalmě 83. Chceme vidět jak Bůh působi na světě, jak ničí bezpraví, jak dáva klid a požehnaní. Chceme vidět Boha. Ale jak se citíme když On vidi naše hříchy a falešnost. Je to zemská perspektiva. Tak odlišná od toho co je v nebi. Kde Bůh vidí nás, a my vidíme Boha. A všechno je v pořádku.

Když Bůh mluvi: já stvořím nová nebesa a novou zemi to znamena, že Bůh touži to udělat. On bere to na sebe. Náš úkol je jiný. Navrácení. Navrácení, které je pochopením, že Kristus zemřel za mě, abych byl spasený. Že jého odpovědí na mé hřichy byla jého smrt, z lásky. Navrácení není když jdu a mluvim celému svétu : nyní jsem dokonalý protože jsem navrácený. Ne. Navrácení je když ostuda za hřichy spolu z vděčnosti Bohu za spaseni, dáva novou perspektivu života.

II

Veselte se, jásejte stále a stále nad tím, co stvořím. Hle, já stvořím Jeruzalém k jásotu a jeho lid k veselí. Čteme v dalším řádku. Proč Bůh dává nám věčnost? Vždyť to musí být strašné, je to život bez cílu. Co se da dělat v nebi přes věčnost? Problém je po naší straně. Vzpominám si, když jsem byl v první třídě Základní Školy bylo pro mě velkým tajemstím co budeme se učít v druhé třidě na polském jazyce. Jsem mohl číst, jsem mogl cosi napsát, co víc musí člověk mít aby být šťastný? Dnes vím, že je něco víc než čtení, psaní, znalost abecedy, a že je to užitečné.

Bojíme se věčnosti protože je nám cizí. Pokud někdo řika, že ví, co možna dělat celou věčnost v nebi, že už možna planovat svou věčnost, to děla pohádky pro naivních. Protože pro živých věčnost je cizí realitou, ale pro nás věřících je pravdivou realitou, v kterou věříme na základě Božího slíbu. Ale dnešní text dává nám 2 kličová slova – jásota a veselí. Jen tolik, ale je to dost aby mít základní předstávu o věčnosti. Aby se nebát.

Když Bible mluvi o věčnosti to mluvi o světě plným radosti. Blaze těm, kdo jsou pozváni na svatbu Beránkovu – čteme v Knize Zjevení. Svatba to radost, a Bůh touži dát nám radost na věčnost. Je v nás radost když jsme na bohoslužbě? Je v nás radost když se modlime? Je v nás radost když zpívame k Boží slávě Svatý, Svatý, Svatý je Pán Bůh zastupů? Je v nás radost když u stolu Páně jsme na svatbě Beránka? Je v nás radost když Bůh dáva nám své požehnání?

Shromažďujeme se jako společenství, a spolu vyznaváme Věřím v život věčný. Život je velkým dárem, a věčný život je to cosi co těžko je popsat slovy. Našé lidské svatky mají jeden problém. Trvají den nebo dva. A potom zase práce nebo škola. Ale svatek, kterým bude věčnost bude bez konce. To je skvělé! To musí být zdrojem radosti pro nás křesťan. A v té radosti nebudeme osamělí. Protože Bůh spolu z námi bude mít účast v té radosti. I já budu nad Jeruzalémem jásat a veselit se ze svého lidu. – čteme u Izajáše. Boží přitomnost bude blíže než dnes. Ale už dnes musíme jásat a veselít se z té přitomnosti, kterou Bůh nám dáva – v našé společenství skrze Krista v moci Ducha svatého.

III

Sestry a bratři v Kristu.

Na konci dnešního fragmentu čteme: Vlk a beránek se budou pást spolu a lev jako dobytče bude žrát slámu, hadu však bude potravou prach. . Tento popis je velmi symbolický. Vlk a beránek. To není tak že vlk je ten zlý a beránek ten dobrý. Vlk je agresivní protože taká je jeho přirozenost. Beránek je vlidné povahy. Každý z nás ma svou povahu. Často je to zdrojem konfliktů v práci, ale také v církvi, v farním sboře. A Bůh touži aby a vlk a beránek byli v jého králostvi. To znamena že lidé, kterých povahy způsobují konflikty budou spolu na věky věků. Chtělo by se řict u lidí je to nemožné. Ano. Ale ne u Boha. Vždyť u Boha je možné všecko.

A když chceme mluvit o věčnosti, protože dnes máme zvlaštní neděle, to slova s Evangelia Marka u Boha je možné všecko ať budou první myšlenkou která se nám přijde na mysl. Protože věčnost to svět v kterým možné je všecko a to všecko je dobré. Věčnost to svět v kterým vidime co to znamena, že Bůh je všemohouci. Věčnost to svět v kterým Bůh ukazuje co může udělat.

Věčnost to svět který je fascinující. Protože Bůh je fascinující. Protože to co děla Otec, co děla Ježíš, co děla svatý Duch to je fascinujicí. Ale Boží aktivita je také dnes. A jestli budeme divat se jen na věčnost a myslet jak to bude fajn, to ztrácíme to co už nyní je Božím darem pro nás a začátkem jého Králoství.

Jestli budeme jen myslet jak to bude fajn, že ja a můj soused s kterým mám válku budeme v věčnosti žit v klidu a dnes není možne aby zakončit spor, to věčnost bude pro nás jen snadnou výmluvou. A věčnost nemůže být výmlovou.

Věčnost vyžaduje nové perspektivy. Protože věčnost to není jen stav našého vzkřišeného těla, ale věčnost to předevsím stav našého rozumu. To díky tomu novému stavu vlk a beránek mohou být spolu. Tento nový stav je volný od moci ďábla. Věčnost je fascinujicí.

Věčnost dodáva sily. Proroci a apoštolové to lide kterým věčnost dodávala sil. Jejích práce byla velmi těžká, jejích práce byla velmi nebezpečná. Ale cítili, že Bůh jich vybral. Cítili, že mají mise. Ale především vědeli, že jich služba ma dát ztraceným ovcám, a vlkům naděje věčnégo životu.

To dávalo obrovskou sílu, sílu které my také dnes potřebujeme, jako lide, a jako církev.

Shrnutí

Milé sestry a bratři v Pánu.

Věčnost je Božím plánem pro nás. Bůh dává nám svůj dům, chce aby byl on společný. Bůh chce abychom dobře se připravili na věčnost, druchý příchod Ježíše. Proto Ježíš mluvi Buďte připraveni a vaše lampy ať hoří. . Jsou to slova tého týdnu. Buďte připraveni a vaše lampy ať hoří. – to znamena nespíjte. Mějte se na pozoru. To neznamena doslovně nespíjte. To znamena, nebuďme slepí na Boží činnost.

Tam kde je Boží slovo tam je a Boží přitomnost, tam také je a předzvěst věčnosti. Jásejme a radujme se z toho. Ať každý den který je předzvěstí věčnosti bude pro nás časem radostného očekváváni na věčnost.Ať každý den plný bude Božího slova, modlitby, společenstvi a pokoje.

Svět se skončí, ale Boží králoství je věčné.

Přijď, Pane Ježíši!

Amen.

 ₁Petr a Jan šli o třetí hodině do chrámu k odpolední modlitbě. ₂Právě tam přinášeli nějakého člověka, chromého od narození; každý den ho posadili u chrámové brány, které se říká Krásná, aby prosil o almužnu ty, kdo tam vcházeli. ₃Když viděl přicházet do chrámu Petra a Jana, prosil také je o almužnu. ₄Petr spolu s Janem na něj upřeli zrak a řekli: „Pohleď na nás!“ ₅Obrátil se k nim a čekal, že od nich něco dostane. ₆Petr však řekl: „Stříbro ani zlato nemám, ale co mám, to ti dám: Ve jménu Ježíše Krista Nazaretského vstaň a choď!“ ₇Vzal ho za pravou ruku a pomáhal mu vstát; a vtom se chromému zpevnily klouby, ₈vyskočil na nohy, vzpřímil se a začal chodit. Vešel s nimi do chrámu, chodil, skákal radostí a chválil Boha. ₉A všichni ho viděli, jak chodí a chválí Boha. ₁₀Když poznali, že je to ten, co sedal a žebral před chrámem u Krásné brány, žasli a byli u vytržení nad tím, co se stalo.

Sk 3,1-10

  Sestry a bratři v Kristu!

 Dnešní biblické texty předávají nám zřejmou a čitelnou myšlenku: Bůh je náš lekář. I když z každým rokem medicína děla pokroky, vznikají nové léky, to Bůh léčí nemoc, které nevyléči žádný lidský lék.

 Hřích to našá nemoc. Hřích nás omezuje. Bere naší svobodu. Boží slib o které čteme v Knize Izajáše I uslyší v onen den hluší slova knihy a oči slepých prohlédnou z temnoty a ze tmy je proroctvím které může se vyplnit v naším životě.

 I Bůh dává zázrak

 Na první pohled dnešní text je o zázraku který udělali apoštolové. Správně je to jedná z několik rad, které najdeme ve fragmentě ze Skutků. Vidíme člověka který byl chromý. Celý jého život od narození byl životem horšího člověka. Dnes, invalidy mají a prava, ale také ulehčení napřiklad skrze rampy pro vozíčkařů. Dnes člověk který je nemocný, může mít a hodnost a normální život. Tak to máme dnes. Ale v prním stoleti člověk nemocný, invalida byl na dole společenského žebříčka. Jého jedinou perspektivou byla almužna.

 Hrdina dnešního textu seděl u chrámové brány. Byl čas odpolední modlitby, mnoho lidi šlo k chrámu, viděli chromého a dáváli mu peníze jestli je měli. A tak v každý den. Boj o přežití. Nebyl to život jako v pohádce. Ale neměl on jinou volbu. Takový už byl jého osud.

 Proč lidé jsou nemocní? Je to otázka na kterou je mnoho odpovědi. Ale která odpověď je pravdíva? Tého nevíme. Utrpení, nemoc vidíme v každý den. Jakýpak to ma smysl? Je to těžko pro nás pochopitelná věc, ale často skrze nemoc vidíme, že našé tělo a jého možnosti nejsou dokonalé. Že může skrze nemoc těla, uvidíme také kondice našé duši. Ale také nemoc dovoluje docenit zdraví. Uvidět v zdraví nejen samozřejmost, ale zdraví jako Boží požehnání.

 Proto církev od úplného začátku pamatuje o nemocních. Nejsme nemocnice, také léčitelství není obecným darem. Ale v modltibě, v starostlivosti, také v finanční podporu můžeme pomoci, můžeme vrátit hodnost.

Dnešní fragment ukazuje zázrak. Bůh působi. Skrze zázraky Bůh ukazuje, že nemoc není bezůtešnou situaci. Boží zázrák je zvláštním darem. Nekaždy kdo je nemocný, kdo trpí náhle skrze Boží intervenci bude zdravý jako buk. Ale věříme, že v novým věčným životě nebude nemoci, všechno bude dokonalé. Protože to věčnost je naším cílem, tajemným cílem, o kterým čteme v Božím slově.

 Musíme umistít náš život v věčnosti, to znamena vidět nejen starosti na dnes na zítra, ale také to všechno co je spjaté z věčným životem. Zázrák to náhražka ráje. To znamena, že všechno co dnes je neobvyklé v Božím králoství bude zázračnou každodenností. Skrze uzdravování chromého, mohl on pocítit od Boha kousek raje.

 II Sukcese služby

 Když lidě viděli jak Ježíš dělal zázraky řikali: Dobře všecko učinil. Protože Bůh dobře všechno učinil už na začátku. Hřích mnoho porouchal. Ale přesto máme stesk a naději, že zase Bůh obkloupi nás svou péči.

 Ježíš jako Boží Syn konal to co Bůh stvořitel když učinil země. Protože Bůh je zdrojem dobra, a Otec, a Syn a Duch svatý jsou plní dobra. Dobro to vizitka Boha. A co je křesťanskou vizitkou? Chtěli bychom mít dobrou pověst. Ale dnes křesťan není synonymem výborného člověka. Vzorem pro nás je Ježíš a církev doby apoštolské. A všechno o Ježíše a apoštolské církve máme v Novým Zákoně.

 Podívejme se ještě jednou na dnešní text ze Skutků. Chromý člověk prosí Petra a Jana o almužnu. O nic víc o nic méně. Petr a Jan nebyli bohatí. Mají tého vědomí, proto Petr mluvi: „Pohleď na nás!“. Jsem jen chudým rybářem. Chromý stále dost naivně věřil, že Petr nebo Jan ma stříbro nebo zlato. Ale Petr dal mu zdrávi. Myslím, že chromý byl úplně překvapený. Příjemně překvapený.

 Ježíš dal apoštolům moc lečení v zázráčný způsob. Čteme o tom v evangeliu Marka: na choré budou vzkládat ruce a uzdraví je. Proč v tyto způsob Ježíš chtěl aby dělali apoštolové? Protože pro mnohé był především lečítelem. Lide jak slyšeli Ježíš to viděli lekářa. Ovšem, nejdůležitější byla a stale je evangelia, dobrá novina. Čteme o to v evangeliu Matouše: a učte je, aby zachovávali všecko, co jsem vám přikázal. Každá epocha potřebuje vhodnéch známení. Myslím, že dobrým příkladem jsou křesťanské hospice. Kde člověk, kterého žívot se už končí, může se cítit jak člověk. Kde se mu pomáha uvidět v smrti ne konec lidské existenci, ale přechod do nového životu.

 To je sukcese apoštolské služby. Pokračování misi apoštolů. Apoštolská misie to sdílení. Co mám to ti dám. Apoštolskost je to aktivita ve světě. Křesťanství nemůže hledat si místa v izolaci. Nekaždý ma stříbro nebo zlato. Nekaždý je bohatý. Ale každý ma od Boha nějaký dar, který nemůže se promarnit. Svět může stát se lepší, jestli evangelium Ježíše budeme hlásat a plnit v službě pro druhého člověka. Aby svět uviděl spásu.

 III Ve jménu Ježíše

 Petr udělal zázrak ale ne ve vlastním jménu, ale ve jménu Ježíše. Je to ohromný rozdíl. „Ve jménu” je to stará hebrejská formule. Už v Deuteronomium čteme „bude konat službu ve jménu Hospodina, svého Boha”. O Jeremjášu čteme Jr 11,21 Tento muž nezasluhuje smrt. Vždyť k nám mluvil ve jménu Hospodina, našeho Boha. Pro Židů kdo neměl jména neexistoval. To co nemělo jména bylo abstrakci. A jestli kdosi dělal cosi v čím jménu, to nedělal jako sam, ale jako ta osoba.

Ježíš dělal zázraky ve jménu Otce ne protože neměl on moce, ale aby lide viděli, že je on od Boha. Protože bylo hodně kouzelníků a také dnes jsou. Ježíš chtěl ukázat, že není podvodník, že to co děla je dobré. Spusta lidí to viděla a když Ježíš vjížděl k Jeruzalém křičeli: Hosanna Synu Davidovu! Požehnaný, který přichází ve jménu Hospodinově! Hosanna na výsostech! . Bohužel za několik dní chtěli už jého smrt. Překvapivé. Vždyť ve jménu Otce Ježíš nejen dělal zázraky, ale také zvěstoval evangelium.

Jestli podívame se na mise v Africe nebo v Jižní Americe často je tak, že misionáře jsou v pořádku dokud stavějí školy, nemocnice a tak dalé. Ale když začínají evangelizovat to už je rouhání, a to už krok do lidového povstání. Je to těžký kousek misionářského chléba. Ale ti lidé, pro kterých zvěstování evangelia je vnitřní povinnosti vědí, že všechno je ve jménu Ježíše. A úspěchy, a obrácení a také mučedická smrt jsou ve jménu Ježíše.

Nejsme v Africe nebo v Jižní Americe. Jsme na bohoslužbě, zhromaždění v kostele ale ve jménu Ježíše, tak – jak milióny křesťan. To znamena, že jsme v velké jednotě. Ale to také znamena, že problemy chudých, nemocných, pronásledovaných jsou společné. Konáme ve jménu Ježíše, ve jménu které dalo nám spásu, ve jménu které je lekářem našé duše. A jako, že Ježíš léčí nás dává nám nový život, to vdávejme díky Bohu, těšme se tak jak chromý, který jak čteme chodil, skákal radostí a chválil Boha. Jého radost byla pravdivá. A také našá radost, našá víra, našá služba měla by být pravdívá, upřímná, a otevřená na bližního.

Shrnutí

Dnešní texty jsou fundamentální pro křesťanství. Protože jako věřící máme sloužit slovem a skutkem. Po modlitbě, po Otče náš budeme zpívat píseň Všeho vdám se pro Ježíše. Máme tam krásný refrén: Vše Ti v oběť dám, vše Ti v oběť dám, vše pro Tebe, Spasiteli, vše Ti odevzdám. Tak, v poetický způsob zní: sloužit Bohu a bližnímu ve jménu Ježíše. Protože co mám, to ti dám. Tak pověděl svatý Petr, ale také pro nás ať budou to fundamentální slova. Ať křesťanskou vizitkou bude Co mám, to ti dám. Amen!

(fragmenty)

Mamy dziś pamiątkę wniebowzięcia Panny Maryi, Chrześcijanie mili. O tem różne są między doktorami kościelnymi zdania. Jedni powiadają, że Panna Marya mając lat sześćdziesiąt i trzy, przyrodzoną śmiercią umarła. Przed skonaniem miał się jej ukazać Pan Jezus i rzekł: Pójdź, wybrana moja! A ona mu odpowiedziała: Gotowe jest serce moje, o Boże… . To rzekłszy miała zasnąć w pokoju.

Niceforus wspomina, że jej Bóg przez Anioła objawił, iż miała umrzeć. Zaczem rozkazała, żeby jej suknie wdowom i sąsiadkom ubogim rozdano, prosząc przyjaciół i powinnych, aby się z jej śmierci nie smucili, ale raczej radowali. Podniósłszy zatem ręce, rzekła: Niech mi się stanie według słowa twojego. A to rzekłszy, ducha Bogu oddała.

Germanus, biskup konstantynopolski, twierdzi, że ciało w jednym grobie u wioski Getsemane pochowano, blisko onego miejsca, na którem się Zbawiciel nasz krwawym potem pocił, co też i Juwenalis, biskup jeruzalemski, na kościelnym zgromadzeniu chalcedońskim przyznał. Inni zaś powiadają, że ją Pan Jezus trzeciego dnia wskrzesił i w ciele do nieba wziął. Twierdzić tego wprawdzie nie śmieją, ale się domyślają. Augustynus ś. tak pisze: Rozumieć tego nie mogę, mówić boję się. Hieronim także: Bądź w ciele, bądź bez ciała wziętali jest, nie wiem. Bóg wie. Durandus także, biskup mimateński, pisze: Mają to za rzecz niepewną, jednak pobożnie temu wierzą. Toż mówią i ojcowie nasi, a Lutherus, Philippus, Mathesius, Huberinus, Rhegius i wielu innych.

Grekowie wszyscy zdawna temu wierzą, że Panna Marya z duszą i ciałem do nieba jest wzięta. Racye mają po sobie takowe.

Pierwsza, nie jest to przeciw żadnemu artykułowi wiary naszej chrześcijańskiej, i nic nie odejmuje temu co nam do zbawienia wierzyć rozkazano.

Druga, o podobne przykłady w piśmie nie trudno. Enoch i Eliasz z duszą ciałem do nieba są wzięci. Toż wierzy kościół Boży i o onych ś., którzy w dzień wielkanocny z Panem zmartwychwstali, że też i z nim do nieba wstąpili. Bo mówi Tadeusz: Sam zstąpił, ale nie sam wstąpił. (…)

Trzecia, wolno to było Synowi Bożemu matkę swoją uczcić i nie dopuścić ciału jej naruszenia. A jeśliż jej w ciężkich mękach swoich nie przepomniał, jakoż jej w chwale swojej wiecznej przepomnieć miał.

Prawda, że pismo ś. o tem nic nie wspomina, ale z słusznych przyczyn, częścią aby wniebowstąpienie Pańskie, w którem zbawienie nasze zależy, zaćmione nie było, częścią też, aby się ludziom przyczyna do bałwochwalstwa nie dała. Wiedział bowiem Pan Bóg, co się czasów ostatecznych dziać miało. Zaczem jako grób Mojżeszów, tak też wniebowzięcie Panny Maryi zataił.

Kazanie Bystrzyca 29.07.2012

Łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa niech będzie z duchem waszym!

Tekst kazalny:

IV 1 Kor 6,9-14.18-20

(9) Albo czy nie wiecie, że niesprawiedliwi Królestwa Bożego nie odziedziczą? Nie łudźcie się! Ani wszetecznicy, ani bałwochwalcy ani cudzołożnicy, ani rozpustnicy, ani mężołożnicy, (10) ani złodzieje, ani chciwcy, ani pijacy, ani oszczercy, ani zdziercy Królestwa Bożego nie odziedziczą. (11) A takimi niektórzy z was byli; aleście obmyci, uświęceni, i usprawiedliwieni w imieniu Pana Jezusa Chrystusa i w Duchu Boga naszego. (12) Wszystko mi wolno, ale nie wszystko jest pożyteczne. Wszystko mi wolno, lecz ja nie dam się niczym zniewolić. (13) Pokarm jest dla brzucha, a brzuch jest dla pokarmów; ale Bóg zniweczy jedno i drugie. Ciało zaś jest nie dla wszeteczeństwa, lecz dla Pana, a Pan dla ciała. (14) A Bóg i Pana wskrzesił, i nas wskrzesi przez moc swoją. (18) Uciekajcie przed wszeteczeństwem. Wszelki grzech, jakiego człowiek się dopuszcza, jest poza ciałem; ale kto się wszeteczeństwa dopuszcza, ten grzeszy przeciwko własnemu ciału. (19) Albo czy nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który jest w was i którego macie od Boga, i że nie należycie też do siebie samych? (20) Drogoście bowiem kupieni. Wysławiajcie tedy Boga w ciele waszym.

Kazanie

Siostry i bracia w Jezusie Chrystusie!

Mamy dzisiaj 8-smą Niedzielę po Święcie Trójcy Świętej, której myślą przewodnią jest to, że mamy być jako ludzie wierzący światłością dla świata. Z jednej strony wydaje się to oczywiste – z drugiej zaczyna się kombinowanie. Bo co to znaczy, że mam być światłością dla świata? Czy nie wystarczy, że mam się starać w miarę dobrze żyć. Ale oczywiście i tak mi się nie uda bo jestem grzeszny? Co ode mnie wymaga Bóg, i co to powoduje w moim życiu, że On coś wymaga?

Dzisiejszy tekst Biblijny zapewne stwarza wiele kontrowersji. Zwłaszcza, że żyjemy w czasach kiedy propagowany jest cielesny hedonizm. Kiedy promuje się wiele postaw, które nie dają się pogodzić z chrześcijaństwem, z nauką Pisma Świętego.

Jednakże nie tylko dzisiaj ten tekst wywołuje kontrowersję, ale myślę, że już w chwili powstania wzbudził w Koryncie wiele komentarzy. Korynt bowiem był miastem portowym, a w miastach portowych działo się wszystko i jeszcze więcej.

Jako, że tekst jest aktualny w jego odczycie możemy pójść w dwie skrajności. Możemy albo gromić we wszystkich nieuczciwych, pijących i prowadzących rozpustny tryb życia, albo uznać, że Pan Bóg jest taki kochany, że i tak wszystkich zbawi, więc nie ma co się bać i można przymknąć oko na dzisiejszy tekst.

Ale nie wydaje mi się by Bożą wolą było zarówno imienne gromienie na grzeszników, jak i bagatelizowanie problemu grzechu.

Gdy we wtorek zastaniawiałem się nad kazaniem wziąłem do ręki Bystrzyckiego Ewangelika, gdzie na drugiej stronie znajdują się czytania Biblijne. Akurat wypadł fragment Ewangelii Św. Mateusza 22,1-14 – jest to podobieństwo o królu, który wyprawił wesele swojemu synowi. Król zaprasza wybranych gości na ucztę. Goście nie są zainteresowani. Król się nie poddał zrobił jeszcze lepszą reklamę, ale znów nie dość, że goście go zlekceważyli, to jeszcze zabili jego posłańców. Zdenerwowany król kazał pozabijać tych co zabili jego posłów, a następnie każdego spotkanego na drodze zaprosić na wesele. Wśród tych co przybyli na wesele, król zobaczył człowieka bez szaty weselnej i powiedział do niego: „Przyjacielu, jak wszedłeś tutaj, nie mając szaty weselnej?“. Człowiek niegodnie ubrany został wyrzucony z wesela.

Drodzy!

Jesteśmy usprawiedliwieni z łaski. To znaczy, że Bóg w swej miłości zaprosił nas na wielką ucztę. Tak jak w tej historii. Ale czy na tą ucztę przyjdziemy godni?

Mówiąc krótko i konkretnie: dla Boga ma znaczenie jak żyjemy. Nie w tym sensie, że przez właściwe życie i dobre uczynki zdobywamy sobie zbawienie. Ale, że poprzez niewłaściwe życie możemy te zbawienie utracić. Drogoście bowiem kupieni.- czytamy w dzisiejszym tekście kazalnym. Bowiem sam Bóg dał się upokorzyć dla naszego zbawienia. A to nie może pozostać dla nas bez znaczenia. To musí wpływać także i na naszą postawę.

Przyjrzyjmy się uważnie fragmentowi dzisiejszej Lekcji, w której Apostoł Paweł po kolei wymienia tych, którzy Królestwa Bożego nie odziedziczą. Sporą grupę stanowią wykroczenia przeciwko 6-emu przykazaniu. Paweł chce tym samym podkreślić, że jedyną właściwą relacją fizyczną dla chrześcijan jest małżeństwo, a więc ustanowiony i pobłogosławiony przez Boga dozgonny związek kobiety i mężczyzny. Nie ma więc alternatywnej formy związku, która byłaby do zaakceptowania z punktu widzenia Biblii. Małżeństwo jest nie tylko związkiem formalnym, ale także miejscem przekazywania świadectwa wiary, miejscem w którym wyraża się prawda o tym, że Bóg stworzył człowieka jako kobietę i mężczyznę. Dlatego Paweł potępia zarówno rozpustników i mężołożników, gdyż chrześcijanin nie znajdzie tam uświęcenia, a wręcz może utracić łaskę Bożą.

Druga kwestia to świadectwo w świecie. Czy chrześcijanin, który zdradza żonę, albo prowadzi bardzo rozwiązły tryb życia jest świadkiem Jezusa Chrystusa w świecie? Czy może jest solą, która straciła smak?

Następnie Paweł skupia się na problemach związanych z uczciwością. Wyobraźmy sobie taką sytuację. Pracujemy w pewnej firmie i jesteśmy religijnie obojętni lub poszukujący. Mamy szefa chrześcijanina. W każdą niedzielę na nabożeństwie. Nosi krawat z wersetem Biblijnym. Jego dzieci noszą starotestamentowe imiona. Nawet na kubku do kawy ma werset z Biblii. Na lewo i prawo mówi o swojej wierze. A składa fałszywe zeznania podatkowe. A wyzyskuje pracowników. Nie wypłaca pensji. Wtedy w naszych oczach taki człowiek jest obłudnikiem. Ale w innych oczach może się on stać wzorcowym przykładem chrześcijanina. I zamiast uczciwy jak chrześcijanin będzie chrześcijański oszust.

Paweł pisze też o ludziach nadużywających alkoholu. Alkohol od dawał i radość i problemy. Biblia nie zakazuje spożywania alkoholu – zresztą pierwszym cudem Jezusa był cud na weselu w Kanie Galilejskiej, gdzie przemienił wino w wodę. Jednocześnie potępia nadużywanie alkoholu, które najpierw zaburza ludzką świadomość, a potem wrzuca w sidła niewoli uzależnienia. Ciężko jest służyć Bogu, będąc niewolnikiem alkoholu. Bóg jednak pozwala wyrwać się z tej niewoli.

Bóg pragnie wydobyć człowieka z każdej niewoli w której jest on uwięziony. On wyprowadził Izraelitów z niewoli babilońskiej. On wyprowadził i wciąż wyprowadza nas z okrutnej niewoli grzechu. Jest jednak jeden warunek.

Pokuta. A pokuta polega na uznaniu swojej grzeszności. Ale to nie jest tylko jakaś akceptacja. Bo powiedzieć jestem grzesznikiem to nie to samo co powiedzieć jestem brunetem. Jestem grzesznikiem i jest mi wstyd. Jestem grzesznikiem i potrzebuję, Jezu, Twojej pomocy, Twojego zbawienia. W Słowie Bożym jak w zwierciadle widzimy co złego jest w naszym życiu. I być może przeglądając się w tym zwierciadle dojdziemy do smutnego wniosku – aż tak jest źle?

Najgorsze jednak co możemy uczynić to zbagatelizowanie Bożego Słowa. To uznanie, że nie są to aktualne Słowa, że nie mają one autorytetu. Bo Bóg nie potępia za to, że jest się grzesznikiem. Bo Bóg grzeszników usprawiedliwia. Jednak jeśli grzesznik pozostanie obojętny i na sąd i na łaskę, wtedy finał może być tragiczny.

Dlatego Bóg pragnie nas przed tym ochronić. Bo Bóg jest miłujący i łaskawy. Bóg pragnie zbawienia każdego człowieka, ale zarazem nie ukrywa tego, że część ludzi będzie potępiona. Bo Bóg daje ratunek nie przed jakąś wymyśloną karą, ale przed wyjątkowo nieprzyjazną rzeczywistością.

Bóg wzywa nas do świętości życia, do bycia solą ziemi – a więc do bycia widzialnym i dobrym świadectwem na ziemi. Podkreślającym tym samym, że nie da się być chrześcijaninem na 50%, na ćwierć etatu. Bo chrześcijanin to ten, którego Panem jest Jezus Chrystus. I każdy z nas musi ocenić czy jego Panem rzeczywiście jest Jezus. Nie ma tutaj szablonu, który można by zastosować. Nie ma bowiem w 100% idealnego chrześcijanina. Każdy z nas powinien poruszony głosem Ewangelii, rozpocząć zmianę swojego życia. Pamiętając przy tym o paru istotnych rzeczach.

Po pierwsze – ludzie widzą i słyszą. Jeśli więc deklarujemy się jako chrześcijanie to nie możemy swoim zachowaniem wykrzywiać obrazu chrześcijaństwa. Powinniśmy starać się dawać jak najlepsze świadectwo w życiu codziennym. Ale w tym wszystkim powininniśmy pamiętać o czymś jeszcze bardziej istotnym. Bóg widzi. I to widzi zdecydowanie więcej niż ludzie. Wyłapie więc i naszą obłudę, i całą naszą powierzchowną udawaną sztuczność. Wiara musi być szczera. Ta szczerość może przychodzić ciężko, powoli, małymi kroczkami. Ale szczera relacja z Bogiem, szczere poszukiwanie prawdy zawartej w Bożym Słowie, są solidnym fundamentem, którego potrzebujemy.

Po drugie. Jak czytamy w naszym fragmencie Lekcji, nasze ciała są świątynią Ducha Świętego. To nie jest więc tak, że nasz duch, nasza dusza należy do Boga, a ciało zachowujemy do dyspozycji własnej. Ciało jest nie tylko miejscem działania Boga, jest nie tylko darem Boga, ale świątynią Ducha Świętego – a więc miejscem Jego trwałej obecności i Jego działania.

Po trzecie. Jeśli znamy kogoś kto tkwi w grzechach opisanych dzisiaj, to powinniśmy zachować pewnego rodzaju wyczucie. Bo grzechy o których pisze Paweł są ciężkie, zatruwają duszę człowieka, ale można się z nich wyswobodzić. Jeżeli nie potrafimy być lekarzem dla naszego brata, dla naszej siostry to nie bądźmy katem. Zawsze jednak pamiętajmy o modlitwie. Jest to bowiem najlepsza można powiedzieć broń chrześcijaństwa.

W tym wszystkim pamiętajmy o Tym, który jest naszym Zbawicielem. Który dokonał naszego oczyszczenia poprzez swoją drogocenną krew. I za każdym razem kiedy upadamy podaje rękę i pozwala wstać. Bóg bowiem ma upodobanie w światłości i do tej światłości prowadzi. W świetle widzimy to co jest rzeczywiste, co jest prawdziwe. Bóg chce nas wyswobodzić z obłudy, z fałszu, a przede wszystkim z grzechu, który osłabia naszą relację z Bogiem.

Pamiętajmy o tym biorąc sobie do serca słowa z listu do Efezjan, które są hasłem rozpoczętego dziś tygodnia: Postępujcie jako dzieci światłości, bo owocem światłości jest wszelka dobroć i sprawiedliwość i prawda. Pozostańmy i podążajmy w światłości Bożej. Ona bowiem jest niezwykłym Skarbem danym na przez Boga.

Amen!

Text – III – L 24,36-45

₍₃₆₎Když o tom mluvili, stál tu on sám uprostřed nich. ₍₃₇₎Zděsili se a byli plni strachu, poněvadž se domnívali, že vidí ducha. ₍₃₈₎Řekl jim: „Proč jste tak zmateni a proč vám takové věci přicházejí na mysl? ₍₃₉₎Podívejte se na mé ruce a nohy: vždyť jsem to já. Dotkněte se mne a přesvědčte se: duch přece nemá maso a kosti, jako to vidíte na mně.“ ₍₄₀₎To řekl a ukázal jim ruce a nohy. ₍₄₁₎Když tomu pro samou radost nemohli uvěřit a jen se divili, řekl jim: „Máte tu něco k jídlu?“ ₍₄₂₎Podali mu kus pečené ryby. ₍₄₃₎Vzal si a pojedl před nimi. ₍₄₄₎Řekl jim: „To jsem měl na mysli, když jsem byl ještě s vámi a říkal vám, že se musí naplnit všechno, co je o mně psáno v zákoně Mojžíšově, v Prorocích a Žalmech.“ ₍₄₅₎Tehdy jim otevřel mysl, aby rozuměli Písmu.

Hospodine! Podle svého milosrdenství mi zachovej život, svědectví tvých úst se budu držet. Věčně, Hospodine, stojí pevně v nebesích tvé slovo. _{(Ž 119,88.89)} Tvoje slovo je pravda_{(J 17,17)}. Amen

Bratři a sestry!

Christos anestē! Alēthōs anestē!

Kristus vstal z mrtvých! Vpravdě vstal z mrtvých! Haleluja!

Tak vítali se křesťané a těšili se, že Ježíš vstal z mrtvých. Radost prvních křesťanů je pro nás dnes nádherném svědectvím radosti Paschy. Ale když podívame se na dnesný text to té radosti nevidíme. Proč Apoštolové nejsou šťastní? Přece vrátil Ježíš! Spasitel, Bůh, učitel, a přítel. To není důvod aby se těšit? Apoštolové, kterých vidíme jsou plný strachu.

Povolte, že pročítam vám informaci o křesťanech v Severní Koreji, která to informace prokázala se v tom měsíci.

Podle agentury Fides je celkem 50 tisíc křesťanů uvězněno ve vězeních v Severní Koreji pro svá náboženská přesvědčení.Političtí disidenti a jejich rodinní příslušníci jsou často odsouzeni k doživotnímu vězení v pracovních táborech. Mezi nimi je mnoho vězňů, kteří byli odsouzeni za své náboženské přesvědčení. Podle agentury «Open Doors», je v korejských táborech drženo asi 50 tisíc křesťanů. Svoboda náboženského vyznání a svědomí v Severní Koreji zcela chybí, stejně jako právo na shromažďování, svobodu projevu a názoru, napsal Fides. Podle svědectví lidí, kteří uprchli ze země, režim i nadále pokračuje v intenzivní anti-náboženské propagandě, zakazuje náboženskou činnost a pronásleduje ty, kdo se jich účastní.

Navzdory složité situaci je podle některých odhadů v Severní Koreji v současné době asi 400 tisíc lidí (což je asi 2% populace), kteří se považují za křesťany.

Proč dnes, v velikonoční pondělí o tom mluvím? Myslím si, že je to dobrý příklad, abychom mohli pochopit Apoštolů. Ich radosť skončila se na kříži. Mysleli si, že všechno se už skončilo. Byl Ježíš byla naděje. Naděje na svobodu, na Mesiáše, který uděla pořádek v státu a v Synagóze. Ježíš byl pro nich gvarancí současnosti a věčnosti. Po Jeho smrti domnívali se, že té gvarancí už není. Museli se skrývat. Báli se o svůj život. Dnes ten strach je znamý těm, kteří z důvodu svého křesťanství se bojí o svůj život. Tak jak křesťané v Severní Koreji, ale také v islámských a jiných státech. Strach není nedostatkem víry. Strach je tady samotou víry.

Apoštolové byli spolu. V ten způsob cítili se dost bezpěčně. Jejich komunita byla bezpěčná, ale uzavřená. Ale to není všechno! Apoštolové nerozuměli Písmu. Žili tedy ve strachu, uzavření, bez znalosti Bible. Kdyby Ježíš nepřišel do Apoštolů, by nebylo Církve, ale malá sekta. Ale Ježíš přišel. Přišel do Apoštolů, ale oni se báli. Domnívali, že to není Kristus, ale duch. Ale On jim řekl : vždyť jsem to já. Myslím si, že to byl velký šok pro jich. Šok, který potom stal se mocem víry. Šok nové paschy, která se stala oznámení Božího království. Strach změnil se v podezřelost. Ona právě v šok, a šok v víru. Víra není nejistotou. Znamená to, že víra nemůže pochybovat? Dubito ergo sum – pochybuji tedy jsem – napsal biskup Augustinus – velký svědek víry. Jak se ma pochybnost do víry? Co dává nám víra to víme. A co dává nám pochybnost? Pochybnost může stát se začátkem cesty do Ježíša, do Boha, ke věčnému životu. Může. To neznamená, že jak mám pochybnost to nemám nic dělat! Kristus volá v nášich pochybnostech. On přicházi a říka : „vždyť jsem to já“. Pokud nevěříš to podívej se na mé ruce a nohy. Kristus věděl, že jako lidé musime uvidět, dotknout se, pocítit. Proto dal nám Eucharistii – svátost těla a krve. V té svátosti přicházi Kristus, a dává se nám zcela. Eucharistie je vděčností za víru, a lékem na pochybnost víry. Jestli hledáš svého Boha a Spasitele, hledej Jeho v Slovu, a v svátostech. Hledej v církvi, v otevřené společnosti víry. Nezavírej se, ze svou vírou nebo ze svými pochybnostmi.

Dnešní text nám ukazuje další etapa rozvoje církve. Církve, která nachází Krista v Bibli. Svatý Jeroným překladatel Bible do latiny napsal : Neznalost Písma znamená neznalost Krista. Bible je knihou Krista, a knihou o něm. Apoštolové četli Bible – přece byli oni věřící a praktikující. Znali také Ježíše. Procházeli se z něm. Hovořili. Poslouchali. Ale nerozměli co společného ma Ježíš a Bible.

To výstraha dla Církve. Musíme hledat osobní relace z Kristem, ale na základu Bible. Bible bez Ježíše je jen literaturou. Knihou, kterou lze číst, ale jen jako náboženský mýtus. A osobní relace bez Bible je živá, ale první krize může ji zničit. A my chceme mít stabilní relace. V našem životě často jsou těžké momenty. Jsou oni zkouškou našé víry. Není to zkouška pro Boha! On zná nás lépe než my známe sami sebe. To je zkouška pro nás. Jak silná je má víra? Je připravena na cosi strašného? Bible není knihou o hrdinách, nebo o Supermanovi. V Bibli vidíme smrt, utrpení, lidské slabosti. Ale v Bibli je také radost, láska, vítěztví. Ježíš umírá, aby porazit smrt. To co strašné změnil v cosi doskonalého.

Smrt je pohlcena, Bůh zvítězil! Kde je, smrti, tvé vítězství? Kde je, smrti, tvá zbraň? – napsal Pavel.

To je právě heslo Paschy a Velikonoce. Bůh zvítězil! Někteří říkají, že shrnutím Bible je „Neboť Bůh tak miloval svět, že dal svého jediného Syna, aby žádný, kdo v něho věří, nezahynul, ale měl život věčný.”. Leč ta slova jsou následkem toho, že Bůh zvítezil. Myslím si, že pro pronásledování křesťanů „Bůh zvítězil!“ znamenují – my ještě bojujeme, a On už zvítězil. V radosti Paschy, nemůžeme zapomenout o bratrech a sestrách, kteří za svou víru mohou umřít. Solidarita s nimi to našá křesťanská povinnost. Žijeme v Evropě, můžeme se modlit, sbírat se v Kostele, poslouchat slova, křtít, účastnit se v eucharistii. A to všechno veřejné. To je normální? Jo, pro nás. Ale pro některých to sen.

Ať dnešní den – Velikonoční pondělí bude dnem vděčnosti a pamětě. Pamatujme, že Kristus není jen pánem šťastných, ale také smutných. A šťastný a smutný jsou bratry a sestrami. Jsme jednou komunitou spravedlivých hříšníků. Buďme jako apoštolové – spolu. Apoštolové nebyli hrdinami – také měli pochybnosti. Ale byli spolu. Ježíš říka : „Neboť kde jsou dva nebo tři shromážděni ve jménu mém, tam jsem já uprostřed nich.“. Dnes je nás víc. On je mezi námi. Chce oslavit den Paschy s námi. Je v tom kostelu, je také v jiných kostelech světu. V Koreji, v Arábii, v Africe. Bez něho Velikonoce nemá smyslu. Je tehdy jen svátkem zajíce, kuřete, čokoládových vejcí, a akcí v obchodu. Ale Velikonoce to není svátek jedení, a nákupů. To svátek Ježíše, kterého koupit se nedá.

Toto je den, který učinil Hospodin, jásejme a radujme se z něho.

Církev slaví Velikonoce, abychom se radovali. Vždyť je to den, který učinil Hospodin. Den abychom hledali radost v Pánu. „Hle, nyní je čas příhodný, nyní je den spásy!“ – napsal Pavel. Ať Hospodin v tento den spásý žehná nám. Radujme se, že Bůh učinil nám den, který je dnem spásy.

Bůh zvítězil! Haleluja!

Amen.

Tekst kazalny – III – Gen 22,1-13

₍₁₎Po tych wydarzeniach wystawił Bóg Abrahama na próbę i rzekł do niego: Abrahamie! A on odpowiedział: Otom ja. ₍₂₎I rzekł: Weź syna swego, jedynaka swego, Izaaka, którego miłujesz, i udaj się do kraju Moria, i złóż go tam w ofierze całopalnej na jednej z gór, o której ci powiem. ₍₃₎Wstał tedy Abraham wczesnym rankiem, osiodłał osła swego i wziął z sobą dwóch ze sług swoich i syna swego Izaaka, a narąbawszy drew na całopalenie, wstał i poszedł na miejsce, o którym mu powiedział Bóg. ₍₄₎Trzeciego dnia podniósł Abraham oczy swoje i ujrzał z daleka to miejsce. ₍₅₎Wtedy rzekł Abraham do sług swoich: Zostańcie tutaj z osłem, a ja i chłopiec pójdziemy tam, a gdy się pomodlimy, wrócimy do was. ₍₆₎Abraham wziął drwa na całopalenie i włożył je na syna swego Izaaka, sam zaś wziął do ręki ogień i nóż i poszli obaj razem. ₍₇₎I rzekł Izaak do ojca swego Abrahama tak: Ojcze mój! A ten odpowiedział: Oto jestem, synu mój! I rzekł: Oto ogień i drwa, a gdzie jest jagnię na całopalenie? ₍₈₎Abraham odpowiedział: Bóg upatrzy sobie jagnię na całopalenie, synu mój. I szli obaj razem. ₍₉₎A gdy przybyli na miejsce, o którym mu Bóg powiedział, zbudował tam Abraham ołtarz i ułożył drwa. Potem związał syna swego Izaaka i położył go na ołtarzu na drwach. ₍₁₀₎I wyciągnął Abraham swoją rękę, i wziął nóż, aby zabić syna swego. ₍₁₁₎Lecz anioł Pański zawołał nań z nieba i rzekł: Abrahamie! Abrahamie! A on rzekł: Otom ja! ₍₁₂₎I rzekł: Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic, bo teraz wiem, że boisz się Boga, gdyż nie wzbraniałeś się ofiarować mi jedynego syna swego. ₍₁₃₎A gdy Abraham podniósł oczy, ujrzał za sobą barana, który rogami uwikłał się w krzakach. Poszedł tedy Abraham, a wziąwszy barana, złożył go na całopalenie zamiast syna swego.

Siostry i bracia w Chrystusie Jezusie!

Kiedy słyszymy historię ofiarowania Izaaka zapewne zwracamy uwagę na wiele rzeczy. Słusznie się tak dzieje, bo wiele wątków w tej historii znajdziemy. Znajdziemy z jednej strony ogromną wiarę Abrahama, całkowitą bierność Izaaka, chcącego wypróbować Abrahama Boga – który żąda ofiary z ukochanego syna, jak też i jego łaskę. Gdy popatrzymy na tę historię w sposób całkowicie dosłowny, jeśli umieścimy ją w naszych dzisiejszych realiach, to wydaje się ona przerażająca i trudna. A jednak jest ona jedną z najbardziej rozpoznawalnych opowieści Starego Testamentu. Opowieści, która przybliża nam Jezusa Chrystusa i jego krzyżową ofiarę.

Wyobraźmy sobie, że bardzo nam na czymś zależy. Mijają jednak lata i coraz bardziej tracimy nadzieję na to, że nasze marzenie się spełni. W końcu dochodzimy do wniosku, że właściwie to już nie ma nawet najmniejszej szansy aby nasze marzenie uległo spełnieniu. A tu niespodzianka, wręcz cud! To co niemożliwe staje się możliwe. Zaczynamy się cieszyć, radować, tworzymy nowe wspaniałe plany, kreślimy wizje na przyszłość. A w pewnym momencie dowiadujemy się, że musimy pozbyć się tego marzenia. Przekreślić wszystkie plany. Po prostu je oddać…

W takiej sytuacji był właśnie Abraham. Kiedy już stracił nadzieję na to, że uda mu się mieć syna ze swoją żoną, Bóg obdarował go szczęściem. Obdarował go Izaakiem. Obiecał Abrahamowi, że ustanowi przymierze z potomstwem Izaaka. A tu nagle każe złożyć go w ofierze. A ściślej w ofierze całopalnej. Myślę, że rozkaz spalenia własnego syna w ofierze na pewno uderzył w Abrahama. Jak czytamy pod koniec historii Bóg uratował Izaaka. Można więc się zapytać po co całe te „przedstawienie”? Czy Bóg chciał skłócić Abrahama z Izaakiem, pokazując mu, że jego ojciec jest w stanie tak po prostu go zabić?

Myślę jednak, że to nie o to chodziło. Można powiedzieć, że Izaak nie był dla Abrahama po prostu synem. Był on gwarancją powodzenia jego rodu. Tym, który sprawi, że jego imię zapamiętają pokolenia. Był inwestycją w przyszłość. Można powiedzieć żywym pomnikiem. Abraham idąc złożyć Abrahama w ofierze niósł tam nie tylko swego syna, ale niósł także wszystkie swoje marzenia, plany, aspiracje, całą swoją dumę i nadzieję.

Jak można nazwać taką postawę Abrahama? Ciężko ją ocenić w jedynie w jasnych bądź jedynie w ciemnych kolorach. Postanowił uśmiercić własne dziecko, a w całkowitej nieświadomości powagi sytuacji trzymał Izaaka właściwie do samego końca. Ale zaufał Bożemu Słowu. Dziś byśmy powiedzieli, że dość fundamentalistycznie, ale nie o to w tym fragmencie chodzi byśmy uznali Abrahama za fundamentalistę. Z historii ofiarowania Izaaka zwanej w tradycji hebrajskiej Ahedą możemy uczyć się pełnego zaufania Bogu, a czymże innym jest wiara jak zaufaniem Bogu. Zaufaniem, które wymaga od nas byśmy wyrzekli się samych siebie, własnych dokonań, zaszczytów, pięknych i wzniosłych wizji. Ciężko o taką wiarę. Wiara Abrahama jest tutaj dość radykalna. Ale pokazuje nam niesamowitą siłę jaką w sobie posiada. Uczy nas pokory wobec Boga. Pokory bez której ciężko mówić o wierze. Abraham jest dla nas nie tylko ojcem w wierze, ale także świadkiem i praktykiem wiary. W swych losach postacią zarówno wspaniałą jak i tragiczną. Sprawiedliwą jak i grzeszną. A więc jakże nam bliską.

W całej historii najbardziej niedocenionym bohaterem pozostaje chyba Izaak. Wokół niego toczy się dramatyczne wydarzenie, zaś nikt nie ma zamiaru pytać go o zdanie. W starożytności praktyka składania ofiar z dzieci była dość częsta. Agamemnon – mityczny król Myken złożył w ofierze swoją córkę w zamian za pomyślne wiatry. W czasach Abrahama praktyka ofiarowania dzieci była czymś wplecionym w kulturę. Także Abraham jako dziecko własnych czasów mógł na to wszystko w ten sposób patrzeć. Stąd być może wynikała jego dość bezemocjonalna postawa w stosunku do tego, co zażądał od niego Bóg.

Ale przyjrzyjmy się postaci Izaaka. Co o nim wiemy? Był umiłowanym synem Abrahama. Było związane z nim przymierze. Właściwie niczym takim nie zawinił, żeby miał ponieść śmierć poprzez spalenie. A jednak. Idzie razem z ojcem na górę na której ma być zabity i złożony w ofierze.

Ojcowie Kościoła widzieli w Izaaku zapowiedź Chrystusa. Rzeczywiście wiele jest wspólnych cech opisu ofiarowania Izaaka i męki naszego Pana Jezusa. Mamy do czynienia z górą, z ofiarą z żywego człowieka. Ale jest jednak zasadnicza różnica. Chrystus jednak był złożony w ofierze.

Jednakże mnóstwo jest elementów wspólnych. Poza tymi, które wymieniłem jest chociażby to, że zarówno Izaak jak i Jezus udawali się do miejsca swej zagłady na osiołku. Za tydzień w Niedzielę Palmową będziemy wspominać te wydarzenie.

Chrystus podobnie jak Izaak został związany Słowem Bożym. Na obu miało się wypełnić polecenie Boga. Chrystus umarł za grzechy ludzi, Izaak zaś miał być złożony jako ofiara wiary Abrahama. Izaak wspinając się na górę, na której miał umrzeć szedł jedynie z ojcem. Jego droga śmierci była pewna niepewności. Z opisu możemy wywnioskować, że Izaak był jeszcze małym chłopcem, w dodatku bardzo kochającym i ufającym swojemu ojcu, którego nie byłby w stanie posądzić o chęć zabicia go. Droga Chrystusa na Golgotę była natomiast inna. Pełna poniżenia. Pełna obelg. Jezus dobrze wiedział co go czeka. Większość jego bliskich go opuściła. Pod krzyżem Chrystusa pozostali jedynie Jego Matka – Maria i uczeń Jan.

Izaak mimo swej całkowitej nieświadomości co go czeka zostaje ocalony. Bóg bowiem nie ma zamiaru żądać krwawych ofiar z dzieci, co więcej – potępia je. Prawdziwą miłą Bogu ofiarą jest jak czytamy w Ps 51,19 Ofiarą Bogu miłą jest duch skruszony, Sercem skruszonym i zgnębionym nie wzgardzisz, Boże. . Tego oczekuje od nas Bóg. Ofiara skruchy jest ciężką ofiarą – musimy tu dość często podobnie jak Abraham wyrzec się swej chwały, swych planów i marzeń. Oddać swe serce Bogu na ofiarę skruchy.

Siostry i bracia w Panu Jezusie!

W Izaaku widzimy nie tylko zapowiedź Chrystusa. Widzimy w nim samych siebie. Tych, którzy zasłużyli sobie na śmierć. Którzy każdym grzechem można powiedzieć dokładają tylko drewienek do własnego stosu. Ale jednak w chwili dramatyzmu własnej winy, własnej niedoskonałości i w przeczuciu paskudnego końca, niczym baranek przychodzi do nas Jezus Chrystus. Bierze nasze grzechy i umiera za nas. Umiera w pohańbieniu, umiera w poniżeniu, umiera biorąc na siebie wszystkie grzechy świata. Baranek bez skazy. Pan i Bóg nasz. Umiera dlatego, że jesteśmy tak ważni w jego oczach. Umiera bo nie jesteśmy dla niego anonimowymi postaciami, ale zna nas po imieniu – przyznał się do nas w Sakramencie Chrztu Świętego. Chrystus jako baranek dokonuje ofiarowania zastępczego. Sam składa się w ofierze za nas. Można powiedzieć, że wszyscy jesteśmy Izaakami. Każdy z nas ma swój dług wdzięczności wobec baranka Jezusa Chrystusa.

Jak odpłacić Bogu za jego miłość, za jego ofiarę? Odpłacić nie jesteśmy w stanie. Zbyt wiele czyni dla nas Bóg byśmy byli mu w stanie odpowiednio wynagrodzić. Czy to jednak powoduje, że mamy być całkowicie bezczynni? W liście do Rzymian znajdziemy pewną wskazówkę : „Wzywam was tedy, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście składali ciała swoje jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu, bo taka winna być duchowa służba wasza.” Rz 12,1. Mamy więc składać ofiarę z całego siebie. Mamy więc całym sobą służyć Bogu w naszej duchowej służbie. Służbie, która jest dziękczynieniem za łaskę Bożą. Do tego powołuje nas nasze chrześcijaństwo. Do służby dziękczynienia wobec łaskawego Boga, który na krzyżu Golgoty umarł za nasze grzechy.

Jemu oddajmy nasze serca w ofierze dziękczynienia. On bowiem jest Panem, Bogiem i Zbawicielem naszym.

Amen

Tekst kazalny – III – Gen 3,1-19

₁A wąż był chytrzejszy niż wszystkie dzikie zwierzęta, które uczynił Pan Bóg. I rzekł do kobiety: Czy rzeczywiście Bóg powiedział: Nie ze wszystkich drzew ogrodu wolno wam jeść? ₂A kobieta odpowiedziała wężowi: Możemy jeść owoce z drzew ogrodu, ₃Tylko o owocu drzewa, które jest w środku ogrodu, rzekł Bóg: Nie wolno wam z niego jeść ani się go dotykać, abyście nie umarli. ₄Na to rzekł wąż do kobiety: Na pewno nie umrzecie, ₅Lecz Bóg wie, że gdy tylko zjecie z niego, otworzą się wam oczy i będziecie jak Bóg, znający dobro i zło. ₆A gdy kobieta zobaczyła, że drzewo to ma owoce dobre do jedzenia i że były miłe dla oczu, i godne pożądania dla zdobycia mądrości, zerwała z niego owoc i jadła. Dała też mężowi swemu, który był z nią, i on też jadł. ₇Wtedy otworzyły się oczy im obojgu i poznali, że są nadzy. Spletli więc liście figowe i zrobili sobie przepaski. ₈A gdy usłyszeli szelest Pana Boga przechadzającego się po ogrodzie w powiewie dziennym, skrył się Adam z żoną swoją przed Panem Bogiem wśród drzew ogrodu. ₉Lecz Pan Bóg zawołał na Adama i rzekł do niego: Gdzie jesteś? ₁₀A on odpowiedział: Usłyszałem szelest twój w ogrodzie i zląkłem się, gdyż jestem nagi, dlatego skryłem się. ₁₁Wtedy rzekł Bóg: Kto ci powiedział, że jesteś nagi? Czy jadłeś z drzewa, z którego zakazałem ci jeść? ₁₂Na to rzekł Adam: Kobieta, którą mi dałeś, aby była ze mną, dała mi z tego drzewa i jadłem. ₁₃Wtedy rzekł Pan Bóg do kobiety: Dlaczego to uczyniłaś? I odpowiedziała kobieta: Wąż mnie zwiódł i jadłam. ₁₄Wtedy rzekł Pan Bóg do węża: Ponieważ to uczyniłeś, będziesz przeklęty wśród wszelkiego bydła i wszelkiego dzikiego zwierza. Na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni życia swego! ₁₅I ustanowię nieprzyjaźń między tobą a kobietą, między twoim potomstwem a jej potomstwem; ono zdepcze ci głowę, a ty ukąsisz je w piętę. ₁₆Do kobiety zaś rzekł: Pomnożę dolegliwości brzemienności twojej, w bólach będziesz rodziła dzieci, mimo to ku mężowi twemu pociągać cię będą pragnienia twoje, on zaś będzie panował nad tobą. ₁₇A do Adama rzekł: Ponieważ usłuchałeś głosu żony swojej i jadłeś z drzewa, z którego ci zabroniłem, mówiąc: Nie wolno ci jeść z niego, przeklęta niech będzie ziemia z powodu ciebie! W mozole żywić się będziesz z niej po wszystkie dni życia swego! ₁₈Ciernie i osty rodzić ci będzie i żywić się będziesz zielem polnym. ₁₉W pocie oblicza twego będziesz jadł chleb, aż wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty; bo prochem jesteś i w proch się obrócisz.

Siostry i bracia w Jezusie Chrystusie!

W pierwszą Niedzielę Postną towarzyszy nam fragment z Księgi Genesis poświęcony upadkowi pierwszych ludzi. Ten upadek nastąpił przez pokusę. Pokusa zaś wynikała z ciekawości, z chęci zobaczenia co się stanie kiedy złamiemy Boży zakaz. Zakazy i nakazy towarzyszą nam właściwie na każdym kroku. Nawet idąc do Kościoła musieliśmy minąć znaki drogowe, na których były nakazy i zakazy. Często je lekceważymy. Przechodzimy na czerwonym świetle, przekraczamy prędkość, jedziemy pod prąd drogą jednokierunkową, nie zwracamy uwagi na przejazd kolejowy. Najczęściej zakazy te łamiemy z przyzwyczajenia. Bo myślimy, że jesteśmy królami chodnika bądź ulicy, którym żadne zakazy czy nakazy do szczęścia potrzebne nie są. Podobna logika niestety przechodzi często w moralność. Przestaliśmy bać się Boga i nie przeszkadza nam łamanie dekalogu. A skoro nie boimy się Boga to możemy sobie czynić innych Bogów – pieniądze, rozkosze. Możemy wykorzystywać imię Boga do niecnych celów. Zapominać o uczczeniu dnia Pańskiego. Mieć w pogardzie swych rodziców. Można też zabijać, zdradzać, kraść, rzucać kłamstwa na swych bliźnich. Pożądać ich rzeczy czy bliskich. No bo przecież Pan Bóg gromem z nieba w nas nie strzeli. Podobnie jak Adamowi i Ewie tak i nam dziś kusiciel mówi : „Na pewno nie umrzecie”. Na pewno nic Ci się nie stanie jak złamiesz jedno przykazanie – zobacz jest jeszcze 9 innych. Co z tego, że kradniesz skoro przecież nie zabijasz i jesteś wierny swojej żonie? Łatwo jest popaść w samousprawiedliwienie. Łatwo jest założyć białe rękawiczki na brudne ręce.

Pierwsi ludzie zostali zwiedzeni przez węża. Wąż nie był jednak zwykłym zwierzęciem. Wąż był jakby pseudonimem istoty wrogiej człowiekowi i Bogu. W Starym Testamencie nie znajdziemy identyfikacji węża z szatanem. Pojawia się ona jednak w powstałej wśród greckich Żydów Księdze Mądrości, gdzie napisane jest : „Ale przez zazdrość diabła śmierć przyszła na ziemię, a doświadczą jej ci, którzy są z nim związani.” Mdr 2,24. W Nowym Testamencie powiązanie węża z diabłem znajdziemy w Ewangelii Jana, w 1-szym liście Jana i w Objawieniu Jana. Diabeł jest więc istotą zazdrosną. Ta zazdrość leży jakby w przeciwieństwie do Bożej miłości, która jak wiemy z Pierwszego Listu do Koryntian nie zazdrości. Bóg więc nas kocha, diabeł zazdrości tej miłości. Za każdym razem kiedy grzeszymy mówimy szatanowi tak, a Bogu nie. Choć diabeł zaciera ręce, Bóg nas nie opuszcza. Bóg nas kocha i wciąż wyciąga do nas dłoń. My możemy tą dłoń uchwycić. Ale czy ją chwytamy? W czasie Pasyjnym jest bardzo ważne by odpowiedzieć sobie na to pytanie. Bez tej odpowiedzi bowiem ciężko w sobie cokolwiek zmienić.

Umiłowani w Panu!

Zaczęliśmy w Kościele czas Postu, czas Pasyjny. Czas w którym nie patrzymy na to jak cudowni jesteśmy i jak wiele zalet mamy w sobie. Ale czas w którym musimy spojrzeć do najbardziej mrocznych zakamarków własnej duszy. Dzisiejszy fragment z Księgi Genesis, nam to uzmysławia. Czas Pasyjny rozpoczęliśmy w środę – zwaną środą popielcową. Popiół w Starym Testamencie jest symbolem przemijania, słabości. Do pokutnych praktyk ludu Starego Testamentu należało posypywanie głowy popiołem bądź też tarzanie się w popiele. W tej naszej bezsilności możemy, a wręcz musimy odnaleźć siłę, która pozwoli przemieniać nasze życie, każdego dnia nas uświęcając. Można powiedzieć, że każdego dnia jest dzień aby wreszcie coś ze swym życiem zrobić, ale teraz jest szczególny czas, który świętujemy w szczególnym miejscu – w Kościele. Na początku nabożeństwa mieliśmy okazję aby przeprosić Boga za to co nie w porządku w naszym życiu. Wkrótce po kazaniu będziemy uczestniczyć w Eucharystii – a więc w dziękczynieniu. W dziękczynieniu za to, że Bóg lituje się nad nami. W dziękczynieniu za Golgotę. Za to, że gładzi nasze grzechy. Że wyciąga do nas swoją rękę, podnosi nas z upadku. Pozwala nam zacząć kolejny raz na nowo. Nie ustala limitów na nasze próby. Ale widzi, które są szczere.

Dzisiejszy fragment ukazuje nam Boży gniew, gniew który na krzyżu przerodził się w zbawiającą miłość w Jezusie Chrystusie. Dziś to nie Bóg przepędza nas od siebie za grzechy, ale my sami odpędzamy się od Niego każdym swoim grzechem. Mimo tak kolosalnej zmiany nie możemy sobie pozwolić na lekceważenie Bożych przykazań. W świadomości swojej słabości musimy dziękować naszemu Bogu za Jego miłość. W luterańskim rozumieniu dobry uczynek jest bowiem dziękczynieniem Bogu za Jego usprawiedliwiającą łaskę. Przeciwieństwem dziękczynienia jest niewdzięczność. Słowo to kojarzy się nam dość niemiło. Nikt nas nie chciałby być uznany za niewdzięcznika. Niestety bardzo często każdy z nas takim niewdzięcznikiem jest. Nie jesteśmy w stanie w 100% odpłacić Bogu za Jego miłość, możemy mu jednak nieustannie dziękować.

Jest wiele akcji mających na celu zmianę naszego nastawienia właśnie teraz, w czasie Postu. Centrum Misji i Ewangelizacji Kościoła E-A w RP, po raz kolejny już rozpoczęło akcję 7 tygodni bez. Akcja ta ma na celu zastanowienie się nad sobą i rezygnację z czegoś co nas zniewala na rzecz czego nowego, lepszego. Podobne akcje przeprowadza także wiele innych Kościołów Luterańskich na całym świecie.

Siostry i bracia w Chrystusie.

W dzisiejszym fragmencie z 1Mż – z Księgi Rodzaju, bardzo ważny jest dialog węża z ludźmi – a szczególnie z Ewą. Kusiciel rozpoczyna swoje działanie od podkopania Bożego Słowa. Czy na pewno Bóg tak powiedział? Dziś niestety to pytanie pada nie tylko z ust wrogów Boga, ale i w samym Kościele. Kiedy Pismo Święte przestaje być pewnym źródłem doktryny i moralności, wtedy wszystko zaczyna się chwiać. Wtedy wraca się do punktu wyjścia – do momentu kuszenia. Wiele Kościołów – szczególnie w Skandynawii i USA, przestało traktować poważnie Boże Słowo. Kiedy patrząc na Pismo Święte widzi się więcej kontekstu, społecznych uwarunkowań, historycznej specyfiki niż żywego głosu Boga, wtedy wypowiadamy Bogu posłuszeństwo. Mimo kuszenia Ewa nie podważyła Bożego Słowa, a jednak uległa pokusie. Wiemy dobrze, że nawet kiedy staramy się żyć w zgodzie z Bożym Słowem, to nie zawsze się to udaje. Ale kiedy się staramy widzimy co jest nie tak. Stać nas na odrobinę samokrytyki. Jeśli jednak odrzucamy Boże Słowo nie widzimy tego. Jeśli potrafimy w pokorze skonfrontować swoje grzeszne życie z Bożym wołaniem, jesteśmy w stanie każdego dnia wyswabadzać się z niewoli grzechu i śmierci. Jeśli jednak pozostajemy głusi na słowo, to jesteśmy także i ślepi – ślepo bowiem idziemy szeroką drogą wiodącą na zatracenie. Dlatego tak ważne jest aby wsłuchiwać się w wołanie Boże. Aby przyjmować z dziękczynieniem Boże dary, szczególnie w Sakramencie Ołtarza. Aby nasze życie było wspaniałym dziękczynieniem Bogu za jego miłość i za zbawienie które dokonało się na krzyżu.

W jednej z najbardziej znanych pieśni Pasyjnych – O głowo coś zraniona w siódmej zwrotce znajdziemy takie słowa:

Serdeczne przyjmij dzięki, najdroższy Zbawco mój/ za Twe krzyżowe męki, za śmierć i krwawy znój.

O spraw bym wierny Tobie u boku Twego trwał/ a życie gdy zakończę, zgon szczęsny w Tobie miał.

Drodzy! Życzę sobie i wam, abyśmy z dziękczynieniem w tym Pasyjnym czasie spoglądali na krzyż Chrystusa, na Bożą miłość i abyśmy częściej słuchali głosu naszego Boga. Bo im częściej słuchamy głosu miłującego nas Boga, tym mniejsze pole działania ma zazdrosny Szatan, który chce nas zgubić. Niech ten czas Postny będzie dla nas ku temu okazją, a Wszechmogący Bóg niech nas w tym czasie szczególnie błogosławi, i niech towarzyszy nam jak dobry pasterz, który bezpiecznie przeprowadza przez ciemną dolinę.